شعر

اشن مهد همه زنبورداران 

که باشد پایتخت شهد ایران 

تمام مردمش اندر بیابان 

بدست ارند عسل های فراوان 

ز بهر روزی و یک لقمه ی نان 

گهی استان فارس و گه سپاهان 

زمستان چون شود در لار و کنگان 

چو تابستان رسد اطراف داران 

گهی باشند اسیر دست دزدان 

ز ناامنی بوند نالان و ترسان 

گذازند مایه از دارایی و جان 

چو پاییزش رسد هستند خندان 

تو گر زحمت کشی با چنگ و دندان 

به جایی میرسی ای بهتر از جان 

وگرکاهل تو باشی در بهاران 

نگیرد کارو بارت هیچ سامان 

عسل باشد برای درد درمان 

نباشد هرکه خورد از دردمندان 

خداوندا قضا از ما بگردان 

تو نازل بر زمین کن برف و باران 

الا همشهریانم ای حبیبان 

بیایید تا ببندیم عهد و پیمان 

بگیریم دست هم کیشان و یاران 

که باشیم جملگی از خیل خوبان 

(مجید وعلیرضا ناظمی)