روستای اشن،( پایتخت عسل ایران)

نگاهی به روستای کوهستانی اشن ashan-اشنیها-اشن بزرگترین روستای تولیدکننده عسل ایران

روستای اشن،( پایتخت عسل ایران)

نگاهی به روستای کوهستانی اشن ashan-اشنیها-اشن بزرگترین روستای تولیدکننده عسل ایران

حرف دل


من از دلواپسی های غریب زندگی دلواپسی دارم
و کس ،باور نمی دارد که من تنهاترین تنهای این تنهاترین شهرم
تنم بوی علفهای غروب جمعه را دارد
دلم می خواهد از تنهاترین شهر خدا یک قصه بنویسم
و یا یک تابلوی ساده.....

که قسمت را در آن آبی کنم ،حرف دلم را سبز
و این نقاشی دنیای تنهایی
بماند یادگارخستگی هایم
و می دانم که هر چشمی نخواهد دید
شهر رنگی من را





در رویا دیدم که با خدا حرف میزنم...


او از من پرسید :آیا مایلی از من چیزی بپرسی؟

گفتم اگر وقت داشته باشید....

لبخندی زد و گفت: زمان برای من تا بی نهایت ادامه دارد چه پرسشی در ذهن تو برای من هست؟

پرسیدم: چه چیزی در رفتار انسان ها هست که شما را شگفت زده می کند؟

پاسخ داد:

آدم ها از بچه بودن خسته می شوند ...

عجله دارند بزرگ شوند و سپس.....

آرزو دارند دوباره به دوران کودکی باز گردند

سلامتی خود را در راه کسب ثروت از دست می دهند؛ سپس ثروت خود را در راه کسب سلامتی دوباره صرف می کنند...

چنان با هیجان به آینده فکر می کنند که از حال غافل می شوند

به طوری که نه در حال زندگی می کنند نه در آینده

آن ها طوری زندگی می کنند؛انگار هیچ وقت نمی میرند

و جوری می میرند ....انگار هیچ وقت زنده نبودند

برای لحظاتی سکوت کردم

سپس من پرسیدم..

مانند یک پدر کدام درس زندگی را مایل هستی که فرزندانت بیاموزند؟

پاسخ داد: (یاد بگیرند که نمیتوانند دیگران را مجبور کنند که دوستشان داشته باشند)

ولی می توانند طوری رفتار کنند که مورد عشق و علاقه دیگران باشند

یاد بگیرند که خود را با دیگران مقایسه نکنند

یاد بگیرند دیگران را ببخشند با عادت کردن به بخشندگی

یاد بگیرند( تنها چند ثانیه طول می کشد تا زخمی در قلب کسی که دوستش دارید ایجاد کنید ولی سال ها

طول می کشد تا آن جراحت را التیام بخشید)

یاد بگیرند یک انسان ثروتمند کسی نیست که دارایی زیادی دارد بلکه کسی هست که کمترین نیاز و خواسته را دارد

یاد بگیرند کسانی هستند که آن ها را از صمیم قلب دوست دارندولی نمیدانندچگونه احساس خود را بروز دهند

یاد بگیرند و بدانند دونفر می توانند به یک چیز نگاه کنند ولی برداشت آن ها متفاوت باشد

یاد بگیرند کافی نیست که تنها دیگران را ببخشند بلکه انسان ها باید قادر به بخشش و عفو خود نیز باشند

سپس من از خدا تشکر کردم و گفتم آیا چیز دیگری هم وجود دارد که مایل باشی فرزندانت بدانند؟

خداوند لبخندی زد و پاسخ داد:

فقط این که بدانند من این جا و با آن ها هستم..........

برای همیشه



             ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

                                                                                 باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

                  خانه ات لایق اوهست که مهمان گردد؟

                                                                               لقمه ات درخوراو هست که نزدش ببری؟

               پول بی شبهه وسالم زهمه دارایی هست؟

                                                                         داری آنقدر که یک هدیه برایش ببری؟

              حاضری گوشی همراه تورا چک بکند؟

                                                                       با چنین شرط که درحافظه دستی نبری؟

              واقفی برعمل خویش توبیش دگران؟

                                                                    می توان گفت تو را شیعه ی اثنی عشری؟


دل نوشته های من

آنچه از دل برآید...خوش آید

فر و غ

دیدگاه تو در قالب اندوه

                        سرد و خاموش

                                           خفته بودند

                                                    زودتر از تو ناگفته ها را

                                                                           با زبان نگه گفته بودند

از من و هرچه در من نهان بود

                      می رمیدی

                                        می رهیدی

                                                  یادم آمد که روزی در این راه

                                                                          ناشکیبا مرا در پی خویشتن

                     می کشیدی

                                        می کشیدی

                                                   آخرین بار

                                                                          آخرین بار

                     آخرین لحظه ی دیدار

                                        سر به سر پوچ دیدم جهان را

                                                  باد نالید و من گوش کردم

                                                                          خش خش برگ های خزان را

                   باز خواندی

                                        باز راندی

                                                   باز بر تخت عاجم نشاندی

                                                                           باز در کام موجم کشاندی

                  گرچه در پرنیان غمی شوم

                                       سال ها در دلم زیستی تو

                                                   آه هرگز ندانستم از عشق

                                     چیستی تو ؟

                         کیستی تو ؟


 روزی یک مرد ثروتمند، پسربچه کوچکش را به یک ده برد تا به او نشان دهد مردمی که در آنجا زندگی می کنند، چقدر فقیر هستند. آن دو یک شبانه روز در خانه محقر یکروستایی مهمان بودند.

در راه بازگشت و در پایان سفر، مرد از پسرش پرسید :

" نظرت درباره مسافرتمان چه بود؟ " پسر پاسخ داد :

" عالی بود پدر ! " پدر پرسید : " آیا به زندگی آنها توجه کردی ؟ " پسر پاسخ داد : " بله پدر ! " و پدر پرسید : چه چیزی از این سفر یاد گرفتی ؟ "

پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت : " فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آنها چهارتا. ما در حیاطمان یکفواره داریم و آنها رودخانه ای دارند که نهایت ندارد. ما در حیاطمان فانوس های تزئینی داریم و آنها ستارگان.

با شنیدن حرف های پسر، زبان مرد بند آمده بود. پسربچه اضافه کرد : " متشکرم پدر، تو به من نشان دادی که ما چقدر فقیر هستیم ! "



شادیهایم هدیه به تو ،

کم بودنش را بر من خرده مگیر ،

این تمام سهم من از دنیاست   


من در رویای خود دنیایی را می‌‌بینم که در آن هیچ انسانی انساندیگر را خوار نمی‌‌شماردزمین از عشق و دوستی سرشار استو صلح و آرامش، گذرگاه‌‌هایش را می‌‌آراید.


چیزی ویرانگرتر از این نیست که دریابیمفریب همان کسانی را خورده ایم که باورشان داشته ایم!

 

تا که بودیم نبودیم کسی / کشت ما را غمه بی هم نفسی
تا که رفتیم همه یار شدند / خفته ایم همه بیدار شدندقدر آیینه بدانیم چو هست / نه در آن وقت که اقبال شکست.

بجای پاک کردن اشکهایتان ،آنهایی که باعث گریه تان می شوندراپاک کنید.

بعضی زخمها هست ..

که هر روز صبح ، باید روشونُ باز کنی ، نمک بپاشی!
تا یادت نره ..

دیگه سراغ ِ بعضی آدما نبــــــــاید رفت !!


باز باران٬ با ترانه میخورد بر بام خانه
خانه ام کو؟ خانه ات کو؟ آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو؟ فصل خوب سادگی کو؟
یادت آید روز باران گردش یک روز دیرین؟
پس چه شد دیگر٬ کجا رفت؟
... ... خاطرات خوب و رنگین
در پس آن کوی بن بست در دل تو٬ آرزو هست؟
کودک خوشحال دیروز ،غرق در غمهای امروز
یاد باران رفته از یاد ،آرزوها رفته بر باد
... ... ... ... ... ... ... ...
باز باران٬ باز باران میخورد بر بام خانه
بی ترانه ٬بی بهانه، شایدم گم کرده خانه

به آنهایی فکر کن که هیچگاه فرصت آخرین نگاه و خداحافظی را نیافتند.
به آنهایی فکر کن که در حال خروج از خانه گفتند :
"روز خوبی داشته باشی"، و هرگز روزشان شب نشد.
به بچه هایی فکر کن که گفتند :
"مامان زود برگرد"، و اکنون نشسته اند و هنوز انتظار می کشند.
به دوستانی فکر کن که دیگر فرصتی برای در آغوش کشیدن یکدیگر ندارند
و ای کاش زودتر این موضوع را می دانستند.

به افرادی فکر کن که بر سر موضوعات پوچ و احمقانه رو به روی هم می ایستند
و بعد "غرور" شان مانع از "عذر خواهی" می شود،
و حالا دیگر حتی روزنه ای هم برای بازگشت وجود ندارد.
من برای تمام رفتگانی که بدون داشتن اثر و نشانه ای از مرگ،
ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو بستند،
سوگواری می کنم.

من برای تمام بازماندگانی که غمگین نشسته اند و هرگز نمی دانستند که :
آن آخرین لبخند گرمی است که به روی هم می زنند،
و اکنون دلتنگ رفتگان خود نشسته اند،
گریه می کنم.
به افراد دور و بر خود فکر کنید ...

کسانی که بیش از همه دوستشان دارید،
فرصت را برای طلب "بخشش" مغتنم شمارید،
در مورد هر کسی که در حقش مرتکب اشتباهی شده اید.
قدر لحظات خود را بدانید.
حتی یک ثانیه را با فرض بر این که آنها خودشان از دل شما خبر دارند از دست ندهید؛
زیرا اگر دیگر آنها نباشند،
برای اظهار ندامت خیلی دیر خواهد بود !

"دیروز"
گذشته است؛
و
"آینده"
ممکن است هرگز وجود نداشته باشد.
لحظه "حال" را دریاب
چون تنها فرصتی است که برای رسیدگی و مراقبت از عزیزانت داری.
 
 
دو چیز را همیشه فراموش کن:

خوبی که به کسی می کنی

بدی که کسی به تو می کند


همیشه به یاد داشته باش:

اگر در مجلسی وارد شدی زبانت را نگه دار

اگر در سفره ای نشستی شکمت را نگه دار

اگر در خانه ای وارد شدی چشمانت را نگه دار

اگر در نماز ایستادی دلت را نگه دار


دنیا دو روز است:

یک روز با تو و یک روز علیه تو

روزی که با توست مغرور مشو

و روزی که علیه توست مایوس نشو

چرا که هر دو پایان پذیرند


آموختن را بکار ببند:

به چشمانت بیاموز که هر کسی ارزش نگاه ندارد

به دستانت بیاموز که هر گلی ارزش چیدن ندارد

به دلت بیاموز که هر عشقی ارزش پرورش ندارد


سه چیز را از هم جدا کن:

عشق، هوس و تقدیر

چون اولی مقدس است و دومی شیطانی

اولی تو را به پاکی می برد و دومی به پلیدی

در دنیا فقط 3 نفر هستند که بدون هیچ چشمداشت و منتی و فقط به خاطر خودت خواسته هایت را برطرف میکنند، پدر و مادرت و نفر سومی که خودت پیدایش میکنی، مواظب باش که از دستش ندهی و بدان که تو هم برای او نفر سوم خواهی بود چرا که در ترسیم تقدیرت نیز نقش خواهد داشت.

چشم و زبان، دو سلاح بزرگ در نزد تو هستند
چگونه از آنها استفاده میکنی؟ مانند تیری زهرآلود یا آفتابی جهانتاب، زندگی گیر یا زندگی بخش؟

بدان که قلبت کوچک است پس نمیتوانی تقسیمش کنی
هرگاه خواستی آنرا ببخشی با تمام وجودت ببخش که کوچکی اش جبران شود.

هیچگاه عشق را با محبت، دلسوزی، ترحم و دوست داشتن یکی ندان
چون همه اینها اجزاء کوچکتر عشق هستند نه خود عشق.

همیشه با خدا درد دل کن نه با خلق خدا و فقط به او توکل کن
آنگاه می بینی که چگونه قبل از اینکه خودت دست به کار شوی، کارها به خوبی پیش می روند.

از خدا خواستن عزت است
اگر برآورده شود رحمت است و اگر نشود حکمت است.

از خلق خدا خواستن خفت است
اگر برآورده شود منت است اگر نشود ذلت است.

هر چه می خواهی از خدا بخواه و در نظر داشته باش که برای او غیر ممکن وجود ندارد
و تمام غیر ممکن ها فقط برای کسانیست که
از ایمــان دل بریده اند و امیــد را به دل راه نمی دهند.

اندکی فکر کن ...!

 
جغد نزد خدا شکایت برد :
انسان ها آواز مرا دوست ندارند .
خدا به جغد گفت :
آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدم ها عاشق دل بستن اند !
دل بستن به هر چیز کوچک و بزرگ ؛
تو مرغ تماشا و اندیشه ای !
و آنکه می بیند و می اندیشد ، به هیچ چیز دل نمی بندد.
دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست !
اما تو بخوان….
و همیشه بخوان….
که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ
 

حکایت تلخی ست وابستگی

وابستگی به آنهایی که

در نهان خانه ی قلبت لانه ی عشق کرده اند

و تو در اوج بهترین لحظات زندگی نگران آنهایی که مبادا

پرواز را به ماندن ترجیح دهند

و همراه پرستو های عاشق

برای همیشه از خانه ی قلبت کوچ کنند

و تو عمری چشم به راه

عمرت را به تماشای پرواز پرستو ها بر باد دهی...

 

 نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم،

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،

غصه هم می گذرد،...

 

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه ی بامی که پریدیم ، پریدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
کوی تو که باغ ارم روضه ی خلد است
انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم
صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
گر میوه ی یک باغ نچیدیم ، نچیدیم
سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم
وحشی سبب دوری و این قسم سخنها
آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم
  

 

 هر روز صبح در آفریقا ، آهویی از خواب بیدار میشود و برای زندگی کردن و امرار معاش در صحرا میچراید ،

آهو میداند که باید از شیر سریعتر بدود ، در غیر اینصورت طعمه شیر خواهد شد ،

شیر نیز برای زندگی و امرار معاش در صحرا میگردد ، که میداند باید از آهو سریعتر بدود ، تا گرسنه نماند ..

مهم این نیست که تو شیر باشی یا آهو ... ،

مهم اینست که با طلوع آفتاب از خواب بر خیزی و برای زندگیت ، با تمام توان و با تمام وجود شروع به دویدن کنی ..

به خوبی پرسشم را پاسخ گفته بود ولی میخواستم باز هم ادامه دهد و باز هم به ... ،

که چین از چروک پیشانیش باز کرد و با نگاهی به من اضافه کرد :

زلال باش .... ،‌ زلال باش .... ،

فرقی نمی کند که گودال کوچک آبی باشی ، یا دریای بیکران ،

زلال که باشی ، آسمان در تو پیداست.

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد